Als mama en papa monsters worden, welkom bij de ‘Familie Grrr’ ★★★☆☆
‘Ik kijk al jaren niet meer naar je billen!’ snauwt hij tegen haar – en dat is dan nog een van de meest hoffelijke beledigingen in Familie Grrr (4+) van hetpaleis en De Nwe Tijd. Het ouderlijke geruzie vult de bühne, maar wie in deze (v)echtscheidingsthriller onzichtbaar blijft, is het meisje Grrr.
Evelyne Coussens, 5 maart 2022, De Morgen
Ze had er nochtans een plakkertje op gedaan… maar nu is dat eraf! Op een klein, wit podium, waar een grote barst doorheen loopt, verschijnt een meisje (Gina Beuk). Geschrokken kijkt ze naar het gaatje in het speelvlak waaruit gele dampen opstijgen. Dat wat gist in de kelder komt boven: vieze geurtjes, zwarte plastic drab en veelarmige wezens, die meisje Grrr naar beneden trekken – daar waar onbehagen, angst en woede wasemen. Zo gaat het wanneer er in een gezin niet wordt gesproken, een kind veel voelt maar niets begrijpt. Welkom in de onderbuik van een uiteengereten familie.
Het is niet moeilijk te raden wie dat giftige mengsel veroorzaakt. Zie meneer (Jonas Leemans) en mevrouw (Aminata Demba) Grrr, in hun opgeblazen pakjes, op ijzig ironische toon discussiërend boven het hoofd van hun dochter. En het wordt erger, enger. Regisseur Suze Milius geeft de ouders steeds meer het aanzien van monsterlijke figuren. Ze ontdubbelen in een nog ergere versie van zichzelf en abstraheren uiteindelijk tot griezelige, gezichtsloze wezens die in een mechanische ballet alleen nog woorden als ‘klootzak’ en ‘poep’ uitbraken. Of hoe alles wat vertrouwd en veilig zou moeten zijn in de ogen van een kind onrustwekkende proporties aanneemt.
De (aanvankelijk) realistische en geestige tekst (Suzanne Grotenhuis en Rebekka de Wit) clasht heerlijk met de groteske verbeeldingswereld van Milius, en dat is van de rode draden door Milius’ oeuvre: onder het schijnbaar normale sluimert steeds het uitzinnige. Milius kiest voor een gedurfde, brutale wereld die meneer en mevrouw Grrr duidelijk vormgeeft, maar waar blijft het meisje Grrr? We beleven deze nachtmerrieachtige trip door haar ogen, maar komen niets te weten over haar subjectiviteit, haar kwetsbaarheid.
Dat leidt tot grote dramaturgische sprongen. Uiteindelijk beseffen de ouders dat niet de brokstukken van het intussen uiteengevallen podium dienen gelijmd te worden, maar wel de wereld van hun kind – de verhalen die ze haar vertellen over hun liefde. Hoe ze tot dat punt komen, blijft echter een mysterie. De ‘zachte’ geste waarmee Familie Grrr eindigt, sust weliswaar het jonge publiek, maar komt te zeer als een verrassing.
Familie Grrr op 5/03 in hetpaleis, Antwerpen, daarna op tournee. hetpaleis.be
Link naar de recensie.