‘Nu stoppen!’

Kindertheater over echtscheiding in Hasselt: “‘Nu stoppen!, roepen sommige kindjes.”

Als mama en papa scheiden, moet het kind ondergaan. Theatergezelschappen De Nwe Tijd en hetpaleis maakten er met ‘De Familie Grrr’ een heuse scheidingsthriller van, en dat vanaf 4 jaar. “Ook kinderen zit dan met heel veel gevoelens.”

Joey Bougard, woensdag 23 februari 2022, Het Belang van Limburg

Oersaai en doodgewoon, dat is De familie Grrr. Maar niets is wat het lijkt in de gelijknamige theatervoorstelling. Want net voor bedtijd dondert en spookt het in hun huis. Ontbijtborden, gemene woorden en zelfs kamerplanten vliegen plots door de lucht. Zo hard dat het meisje en haar broer hun oren moeten dichtstoppen in het hoge stapelbed.

“Wat gebeurt er als je ouders uit elkaar gaan? Dan is er spanning in huis”, zegt de Maastrichtse Suze Milius (35), die het stuk regisseert. Dat was voorzien voor maart vorig jaar, maar moest net als al de rest een jaartje op stal. Dus is de feitelijke avant-première voor het Krokusfestivan in het Hasselts cultuurcentrum. “We speelden wel wat try-outs voor klasjes, maar toen ging de boel dicht. Intussen is er van de vijfkoppige cast maar één originele acteur over; Suzanne Grotenhuis, die het stuk schreef, is in zwangerschapsverlof. Kortom, het stuk was er al, maar het blijft hard werken in repetitie. Want er kruipt veel werk in, beeldend én technisch.”

Een grote scheur

Daar steekt het grote decor voor iets tussen. Die scheiding mag je immers letterlijk nemen. “De hele ruimte komt letterlijk onder spanning te staan. Het begint met een piepklein gaatje in het podium, waar een gele rookwolk uitkomt. En dan barst het open, als een grote scheur! Net twee ijsschotsen die uit mekaar drijven, met dank aan twee grote luchtdrukpompen onderin. En de mama en papa staan elk aan hun kant, te pompen. Van onder de witte vloer komen allerlei rare wezens, en een groot zwart zeil. Dat staat symbool voor de donkerte en de boosheid die je dan voelt in je buik. Dat vinden de kinderen vooral keispannend.”

De reacties van het publiek zijn soms ook heftig. “Sommige kinderen beginnen te roepen tegen de mama en papa op podium. ‘Stoppen met ruziemaken! Nu! Het is niet meer leuk!’ Het laat een diepe indruk na, en niet enkel bij hen. We hadden al twintigers in het publiek zitten die achteraf zaten te wenen. ‘Dit was ik als kind. Dit voelde ik ook.’ En ja, sommige van onze acteurs putten helaas uit eigen ervaring. Suzanne was heel jong – 3 of 4 jaar – toen haar ouders scheidden. Ze wilde er altijd iets mee doen.”

“We horen soms dat kinderen van die leeftijd er misschien te jong voor zijn. Maar als je constant van het ene huis naar het andere gesleurd wordt, of mama en papa maken veel ruzie, dan zitten kinderen met heel veel gevoelens. Alleen weten ze niet wat ze precies voelen. Dan is het belangrijk dat je daar ruimte voor laat. Want dan gaan ze er misschien meer over kunnen praten.”

Iets meenemen

Toch willen de theatermakers hun jeugdig publiek vooral drie kwartier vertier bezorgen. “Het is een spannend, maar ook een erg speels en heldhaftig verhaal. Dus we hopen dat de kinderen ook al die leuke dingen meenemen, de grappen en de grollen. Er zit iets abstracts in dat hen erg aanspreekt.” Ook de ouders kunnen er iets uithalen. “Zelfs koppels die samenzijn, want ruziën boven de hoofden van onze kroost doen we allemaal. In het stuk zitten ook dialogen, geschreven door schrijfster en theatermaker Rebekka de Wit, wanneer de ouders het kind naar hun vroegere wederhelft brengen. Telkens weer ontstaat daar discussie. Misschien denk je dan wel: ‘Oh my god, zo praat ik ook tegen mijn partner of ex.’ En leer je ook meer denken aan het kind tussen jullie in. Want een kind wil boven alles dat-ie gezien wordt, en nog het liefst door de mensen die van hem houden.”

‘De Familie Grrr’ (45’), De Nwe Tijd/Hetpaleis, vanaf 4 jaar, op 2/3 avant-première in CCHA Hasselt. Daarna nog op 27/3 (15 uur) in De Velinx Tongeren, 6/4 (14.30 uur) in cc ’t Getouw Mol en 10/4 (15 uur) in C-mine Genk. Alle info: denwetijd.be en www.hetpaleis.be

Link naar de recensie.

Copyright Illias Teirlinck