“Vorige week was ik op een lezing van de nieuwe voorstelling van De Nwe Tijd, (v), waarin vijf vrouwen genereus over hun leven vertellen en onvermijdelijk ging dat ook over al die handen die op hun lichamen waren geweest zonder dat ze dat wilden. Verplichte kost, de voorstelling, wat mij betreft.”
Rebekka de Wit schrijft in haar wekelijkse column voor De Standaard over het feminisme en hoe mannen daarin toch niet geïnteresseerd blijken te zijn, over boosheid, maar ook over feesten. En over (v). Hoe concreet moet je een verhaal van grensoverschrijdend gedrag maken zodat een man zich aangesproken voelt? Hoe boos moet je worden voor iemand naar je luistert? De volledige column kan je hier nalezen