In de nacht van 15 op 16 april ging de Notre-Dame gedeeltelijk in vlammen op. Er zijn verschillende filmpjes op Youtube waarin je een menigte ziet kijken naar het brandende monument in de nacht. Sommige mensen zingen, op de achtergrond hoor je sirenes, maar over het algemeen is het doodstil. Parijs houdt haar adem in. Een kathedraal waar bijna 200 jaar lang aan werd gebouwd. Massieve eiken balken die al sinds 1345 het dak recht hielden. De spitse toren die uitkeek over Parijs. Het is niet meer. Weg. Een einde.
Of in ieder geval, het einde van het dak.
De volgende dag al vragen mensen zich af waarom Total zo gemakkelijk 100 miljoen euro vrijmaakt voor de heropbouw maar niet voor het milieu. En of de mensen die met gigantische donaties strooien niet beter eerst belasting zouden betalen. En Greta Thunberg vraagt zich in tranen af waarom we de planeet niet willen redden zoals de Notre-Dame. En zo kwamen we in een nieuw verhaal wat begon met iets wat ten onderging.
Waar eindigt dit verhaal? Wat is eigenlijk een einde? En wanneer komt het? Einde, een gebruiksaanwijzing. Daarover gaat deze laatste Maandagavond. Het einde als feest, als ondergang en als begin van iets nieuws.
Het seefbier staat koud. De soep is warm. En met Casse Couilles, de Gentse noise band die zichzelf als eclectische energetisch omschrijft, eindigen we deze laatste Maandagavond headbangend op de dansvloer. KOM MAAR AF.
Luister hier de podcast van deze avond af.
foto’s: Tom van de Oudeweetering
Wie de tekst van Rebekka eens wilt (na)lezen: klik hier.