De zaak Shell

De laatste witte mannelijke neushoorn is uitgestorven. Bosbranden, overstromingen en aardverschuivingen zijn overal ter wereld aan de orde van de dag. Welke beelden, argumenten en retoriek zorgen ervoor dat er zo weinig schot zit in het oplossen van het klimaatprobleem? Theatermakers Anoek Nuyens en Rebekka de Wit volgen het klimaatdebat al jarenlang op de voet. Ze bezochten aandeelhoudersvergaderingen van multinationals, lazen speeches en interviews van Shell, ploegden akkoorden en beleidsnota’s van overheden door en noteerden stelselmatig de opmerkingen van hun ooms en buurmannen zodra er tijdens het kerstdiner over de klimaatcrisis gesproken werd. Voor elke stem in het klimaatdebat schreven zij een pleidooi. In De zaak Shell komen al die stemmen samen. Aanleiding is een echte rechtszaak die nu loopt en aangespannen is door een groep ngo’s tegen de oliegigant. Inzet van de zaak: Shell dwingen hun bedrijfsvoering radicaal te veranderen. Het verweer van Shell? Niet wij, maar de consument moet veranderen.

In 2017 maakten Anoek en Rebekka hun eerste gezamenlijke productie Tenzij je een beter plan hebt over de toenemende roep om de relatie tussen mens, dier, natuur en ding te hervormen. Nadien startten ze enkele pre-enactments voor De zaak Shell. De uiteindelijke voorstelling ging in oktober 2020 in première en is nu nog steeds op tournee door Nederland en België.  In 2021 werd De zaak Shell verfilmd door Dana Nechustan en Norbert ter Hall.

Tijdens het Gala van het Nederlands Theater Festival won De zaak Shell de Regieprijs 2021 en won Jaap Spijkers de Arlecchino 2021 voor Beste mannelijke acteur. De jury schreef over de regie: “De zaak Shell is zowel haarscherp als verwarrend. De gedegen research is vertaald naar een sterke tekst en een gedurfde enscenering. Het podium is hier een platform aan uiteenlopende perspectieven. Met verve creëren de spelers hun personage via toewijding, concentratie en trefzeker acteren. Met hun inzet én de consequente uitwerking van het concept verleidt de voorstelling de toeschouwer tot een stellingname die varieert van empathie tot afkeer. Vakkundig blijft de regie weg bij het oordeel over afzonderlijke personages. De toeschouwer kan hierbij innerlijk verstrikt raken in de fluïde rol als toehoorder, scheidsrechter en medestander.”